آخرین درنای سیبری ایران برای ششمین سال متوالی تنهـــــا به ایران بازگشت.

این پرنده پس از طی یک مسافرت سه هزار کیلومتری به منطقه ی گت آیش در فریدون کنار رسید؛ جایی که هر سال تنها به آن باز می گردد.

ساکنـــــان منطقه که نام این پرنده را « امیــــــد » گذاشته اند، هر سال انتظار آمدنش را می کشند.

امیـــــــد آخرین بازمانده از جمعیت درناهای غربی سیبری است که هر سال به تنهایی مهاجرت زمستانه می کند.

درنای سیبــــری یک و نیم متر قد دارد، فاصله ی دو بالش بیشتر از 2 متر است و بدنی یک دست سفید دارد. پاهای بلند سرخ رنگ و منقار سیاه از دیگر مشخصه های آن است. این پرنده به سه جمعیت اصلی شرقی، غربی و مرکزی تقسیم می شود. جمعیت شرقی آن در شرق سیبری تابستان را می گذراند و برای زمستان به شرق چین می رود. از این گروه تنها 3000 قطعه باقی مانده که تقریباً همه ی آن ها به دریاچه ی پویانگ در چین می روند. جمعیت مرکزی در رود اوب در غرب سیبری زندگی کرده و برای زمستان به هنـــــد می رفتند. آخرین بازمانده های این جمعیت در سال 2002 دیده شده و احتمالاً منقرض شده اند. از جمعیت غربی که تابستان به شمال ایران می آمدند از شش سال پیش تا به حال، تنها یک پرنده باقی مانده است؛ یک درنای نر  که امید نام دارد.

ایران عضو و امضا کننده ی پیمان بین المللی حفاظت از تالاب هاست و حتی این پیمان به خاطر میزبانی ایران « پیمان رامسر » نام گرفته است؛ بنابراین نسبت به حفاظت از تالاب های کشور و پرندگان مهاجر مسئولیت دارد.

از سال 1385 یک میلیون دلار برای حفظ محیط زندگی این درنا در فریدون کنار اختصاص داده شده که بخش اعظم آن از سوی منابع خارحی تامین شده است. معاون محیط طبیعی و تنوع زیستی سازمان محافظت از محیط زیست، احمدعلی کیخواه می گوید: « از آن جایی که این پرنده در ایران شکار نمی شود و فصل جوجه آوری آن در ایران نیست، ایران دخل و تصرفی در جمعیت آن ندارد و این پرنده در زادگاه اصلی اش ( سیبری ) دچار مشکل شده است. به همین جهت در چند سال اخیر در سیبری مرکز تکثیر و جوجه آوری درنا راه اندازی شده که ممکن است به حفظ نسل آن کمک کند.»

با این وجود، نباید فراموش کرد که چه در خود ایران و چه در سیبری از بین رفتن تالــــاب ها و آلوده شدن آن ها با مواد شیمیایی از جمله مهم ترین عوامل کاهش جمعیت این پرنده است. به علاوه، یکی دو سال قبل که امید به ایران بازگشته بود نزدیک بود یک شکارچی هوسران شکارش کند که خوشبختانه با هوشیاری مردم ناکام ماند.

به عقیده ی بعضی از کارشناسان، سازمان محافظت از محیط زیست طی سال های اخیر نتوانسته عملکرد قابل قبولی در جلوگیری از شکار، آلوده شدن و از میان رفتن تـــالاب های ایران داشته باشد.

منبع: مجله ی دانستنی ها، شماره ی92، 25 آبان 1392، صفحه ی 29.